اگر بگوییم اسم کتاب تاثیری در خرید آن ندارد قطعا گزافه گویی کرده ایم. منصور ضابطیان هم این اصل را خیلی دقیق فهمیده و همیشه اسم کتابهایش را خاص انتخاب میکند. مثل همین کتاب آخری که نوشته و اسمش را گذاشته موآ. موآ به زبان ویتنامی یعنی باران و کتاب را که بخوانید حتما می فهمید که چرا اسم کتابش را موآ یا همان باران گذاشته.

درست است که اسم این کتاب، جذاب و مرموز است اما لااقل برای من که لحن نوشته های ضابطیان را می پسندم، خود کتاب برایم مهمتر از اسمش می شود. در مطلب قبلی که سفرنامه های منصور ضابطیان را معرفی کردم، از رویکرد فرهنگی اش به سفر نوشتم و اینکه به ما نمی گوید فلان مکان تاریخی بروید یا فلان هتل را انتخاب کنید. می رود به دل جامعه مقصدش. اینبار هم به کشور مرموز ویتنام رفته و با همان رویکرد همیشگی اش در ارتباط با مردم ویتنام، سفرنامه اش را نوشته. از صحبت های معمولی اش با مردم و تاکسی و همسفرهای یهویی اش می نویسد.

از جنگ می نویسد و مهمتر از آن از صلحی می نویسد که در حال حاضر به خاطر منافع ملی شان با آمریکا انجام داده اند و تا جایی پیش رفته اند که شعبه های مک دونالد و کی اف سی، در ویتنامی که بدترین جنگ آمریکا بوده، یکی از پرطرفدارترین محصولات امریکایی شده. از غذاهای عجیب ویتنامی ها می نویسد و از دل تنگی اش برای یک وعده نان و ماست! البته راستش را بگویم چندشم می شود از توصیف برخی از غذاهای ویتنامی! اما خواندش مفید است که اگر روزی روزگاری پایم به آنجا باز شد، سراغ آن ها نروم!

برای من مثل همه کتابهایش جذاب و البته روان بود. آنقدر روایت صمیمی و راحتی داشت که خودم هم باورم نشده سفری دو روزه به ویتنام داشته ام!

کتاب موآ را مثل بقیه کتابهای اخیر منصور ضابطیان انتشارات مثلث چاپ کرده و قیمت چاپ دومش ۳۵ هزار تومان است. شاید با توجه به رشد قیمتها بهتر باشد که بگویم امروز پنجم خردادماه نود و هشت است که اگر سال آینده این کتاب را می خرید، مورد عنایت کلامی شما قرار نگیرم که چرا قیمت کتاب را اینقدر ارزان نوشته ای!

سعید کراماتی